Innerlijke delen – Waarom The Art of Shadow

Bij The Art of Shadow werken we met onze innerlijke delen, onze innerlijke dualiteit. Immers; kun je eenheid en verbinding ervaren als je innerlijk verdeeld bent? Hoe kun je in het nu leven als je ergens bent ‘blijven hangen’ in het verleden? Hoe kan het dat we opeens emotioneel worden zonder dat we weten waarom?

Gedurende ons leven doen we allerlei ervaringen op. In relatie tot onze ouders, broers en zussen en later op school en werk, hebben we ons, in meer of mindere mate, vaak moeten aanpassen. We hebben bepaalde eigen-heid moeten verbergen om gewaarborgd te zijn van goedkeuring, aandacht en zelfs liefde.

Verlies van authenticiteit

Deze aanpassingen werken als een soort sluipmoordenaar. Dat klinkt misschien heftig maar je hebt misschien wel meer dan je beseft iets op moeten geven van die eigen-heid. Authenticiteit ervaren of authentiek worden klinkt heel mooi, maar in de praktijk zijn we meer gefragmenteerd dan heel.

Bij elke aanpassing splitsen we als het ware op in delen die er wel mogen zijn en delen die er niet mogen zijn. De delen die er niet mogen zijn verdwijnen in een soort schaduw. Je kunt dit het onderbewustzijn noemen of traumadelen, of dat wat onderdrukt is. Hoe je het ook noemt, het deel dat er niet mocht zijn, simpelweg omdat je moest overleven, is een deel van jou. En vroeg of laat komt het verhaal halen.

Bij The Art of Shadow zoeken we die verloren en vergeten delen weer op zodat je weer heel kunt worden. Door het helen van innerlijke delen, door de innerlijke dualiteit op te heffen, kun je weer vrij ademen. Want zeg nou zelf, jezelf zijn, dat klinkt fijn, maar hoe doe je dat nu echt?

Het oorspronkelijke zelf

In de ideale situatie wordt je als kind heel geboren en groei je in een gezonde omgeving op. Het kind in ons, zoals we in essentie waren en zijn, is puur, open, vreugdevol en 100% bereid om liefde te geven en te ontvangen. Kijk naar een baby, die is zich van geen kwaad bewust en is een en al in verbinding. Met zichzelf, met jou, met zijn omgeving. Behalve fysiek ongemak zoals krampjes is het emotioneel nog in ontwikkeling. Het voelt de liefde van zijn ouders en is veilig.

Wat is afwijzing

Nu kun je je afvragen wat ‘de ideale situatie’ is en wanneer er sprake is van een ongezonde omgeving. Maar dat wordt een lang verhaal omdat dit ontzettend subjectief is. In de praktijk ervaren we allemaal meerdere gevoelens van afwijzing. Dit gebeurt. Het gaat er niet om of ouders wel of niet capabel zijn. We gaan er hier van uit dat geen enkele ouder een kind opzettelijk pijn wil doen. Niet afgewezen worden is in deze tijd bijna onmogelijk.

Een kind ervaart pijn als het wordt afgewezen. Afwijzing kan op veel manieren plaatsvinden. Een behoefte werd niet gezien, niet vervuld of zelfs afgekeurd. Dat kunnen primaire behoeftes zijn zoals voeding en fysieke bescherming. Maar ook emotionele behoeftes. Een kind dat niet gezien wordt als het bang is of niet getroost wordt als het verdrietig is. Een emotionele behoefte is ook het mogen uiten van verdriet of blijdschap. Als die uitingen weggelachen, weggewuifd of beschaamd worden, dan voelt het zich kind tot in het diepste van zijn kern afgewezen.

Een andere, minder zichtbare afwijzing is als het kind de pijn van de ouder(s) absorbeert. Er wordt dan misschien niet zoveel gezegd maar het kind voelt de spanning en het verdriet van zijn ouder. Het zal dan denken dat dit aan hem ligt en dat hij het kan verhelpen.

De schaduw en het masker

Omdat het kind afhankelijk is van de ouders gaat het zich aanpassen. Het kind splits innerlijk af in delen. Het ene deel past zich aan om te overleven en het andere deel wordt weggestopt. Er ontstaat een aangepast deel en een schaduw deel.

In de schaduw worden de afgewezen delen verstopt met daarin bange, boze en verdrietige kind-delen. De delen die er niet mogen zijn. Er ontstaan eenzame kleine innerlijke kind-delen die zich niet meer laat zien. De delen die zich wel laten zien, overleven op aangepast gedrag. Het kind zet een masker op zodat het verdere afwijzing ontloopt.

Laten we eens kijken naar de innerlijke delen

1. Het aangepaste deel – het masker

Als reactie op de pijn van het afgewezen kind reageert het kind met een beschermingsmechanisme. Het kind gaat aangepast gedrag vertonen. Dit is van levensbelang omdat de voortdurende pijn van afwijzing, anders niet te dragen is. Het aangepaste kind wordt niet of op zijn minst minder afgewezen. Voorbeelden van aanpassingen zijn dat het kind:

• heel erg gaat helpen en pleasen
• zich op een te jonge leeftijd verantwoordelijk voelt
• zich terugtrekt
• contact vermijdt
• overmatig lief doet
• zichzelf afkeurt
• andere kinderen gaat pesten
• ruzie zoekt
• overmatig stoer doet

Je kunt het zelf invullen. Deze aanpassingen gaan door tot latere leeftijd. De beschermingsstrategie kan zowel dominant als onderdanig gedrag zijn. Bijvoorbeeld:

• niet boos zijn maar je lief gedragen
• je verdriet niet uiten maar blij en vrolijk zijn, de clown uithangen
• angst laat je niet zien, je durft alles, stoere waaghals

Dit zijn jouw maskers. Dit gedrag help jou om te kunnen overleven.

2. Het schaduw deel

Vaak is het beschermingsmechanisme doorgegroeid tot in de volwassenheid. Nog altijd reageren we op bepaalde innerlijke pijn met re-actie op triggers. Schaamte die je voelt in de vermeende blik van de ander. Dit is de normerende ouder in jezelf. Richting onszelf bepalen beschermingsmechanismes uit de kindertijd echter ook onze reactie op ons zelf (onze innerlijke ouder).

Als we pijn ervaren zeggen we in navolging op onze ouders nu ook tegen onszelf bijvoorbeeld;

• ik moet me niet zo aanstellen – zo erg is het niet sukkel (de ouderboodschap was: wat ben jij toch een domoor.) Of;
• dat is mijn eigen schuld (de ouderboodschap was; had je maar zus of zo moeten doen).

In het ergste geval ga je jezelf afkeuren en dit doe je omdat je daarmee het gevoel van controle hebt. Deze zelfbeschuldiging is schaamte. Deze vorm van zelf-afwijzing doet minder pijn dan de oorspronkelijke afwijzing.

3. De Liefdevolle ouder

Vaak is het nodig om deze laatste liefdevolle ouder te ont-wikkelen (het wikkel eraf te halen). In plaats van de normerende ouder reageert de liefdevolle ouder met begrip en compassie op de pijn van jouw gekwetste kind. Hierdoor ervaart het gekwetste kind hoe het is om gezien te worden in pijn en hiervoor troost te ontvangen in plaats van afwijzing. Het werken aan de liefdevolle ouder is het alsnog toestaan van de gevoelens van Het afgewezen deel en bewustwording van het aangepaste deel. Alle 3 delen staan in relatie tot elkaar. Het aangepaste deel, het schaduw deel en de liefdevolle ouder.

Als sparringpartner Bij The Art of Shadow laten we je kennis maken met je eigen liefdevolle ouder. Om echter werkelijk emotioneel volwassen te worden is het nodig dat de ouder ook in zichzelf de transformatie maakt van ‘de innerlijke criticus’ (de normerende ouder) naar liefdevolle wijze ouder. Pijn en troost gaan dan hand in hand en de wonden uit het verleden kunnen eindelijk genezen. Je kunt je eigen ouder worden voor jezelf. Het leren kennen en erkennen van die delen werkt zeer helend.
Wat hebben ze nodig, wat willen ze graag, wat voelen ze? Mogen ze er weer bij horen? Kun je ze omarmen? Beide delen mogen er zijn. Ervaar ze.

Innerlijke delen helen, zelf leren

Bij The Art of Shadow Methode kun je al deze delen weer integreren, en wordt jij een completer en een ge-heeld mens. Wil je zelf leren hoe je dit kunt doen? Neem contact op met een van de sparring partners.

Bekijk deze uitleg in onze video